Voelt God onze pijn?
 |
Bekijk deze bladzijde in het: Engels (english), Frans, Indonesische 
Is God betrokken bij ons?
Op een zondagmorgen, in de tijd dat ik acht maanden in het ziekenhuis doorbracht met het syndroom van Gillain-Barr in 1984-85, bood men aan om me naar de kerkdienst in het ziekenhuis te brengen. Ik lag op de Intensive Care toendertijd, verlamd en zelfs niet eens in staat om zelf adem te halen. Op de een of andere manier kregen ze me in een rolstoel met een hoge rug en koppelden me af van de mechanische ademhalingsapparatuur. Een verpleegster, die Julie heette, begeleidde me, terwijl ze zo nu en dan lucht in mijn longen pompte uit een verrijdbare zuurstoffles, terwijl we langzaam verder reden naar de kapel op de Tweede Verdieping. Ik kan me niet meer herinneren wat er die ochtend gezegd werd in de preek. Ik weet ook echt niet meer de naam van de dominee. Wat mij nog wel in het geheugen staat gegrift is het luide ritmische gehijg van de zuurstofvoorziening iedere keer dat ik moest ademhalen. Ik weet ook nog goed hoe ongemakkelijk en bang ik me voelde en dat ik zo wanhopig naar mijn bed verlangde. Dat is zowat alles wat ik me kan herinneren - totdat de slotzang ingezet werd. Toen plotseling werd ik totaal overweldigd door emotie zodra de aanwezigen begonnen te zingen: "Huilt God mee, als de pijn in mijn hart te groot is voor een zalfje en een liedje, als de last zwaar op mij drukt en alle zorg mij alleen maar van streek maakt, als de weg eindeloos lang en uitzichtloos lijkt?" 
Auteur Daryl Witmer aan de voorkant van de kerk die hij predikanten
Als voorganger heb ik in mijn diensten jarenlang dit lied laten zingen, maar nooit deden de woorden van Frank Graeff's lied mij zoveel als toen op die zondagmorgen in het Eastern Maine Medical Center. Er stroomden hete tranen over mijn wangen en mijn ziekenhuiskleding toen ik luisterde naar het refrein: "O ja, God is met me bewogen. Hij huilt met me mee. Ik weet dat hij voor me zorgt! Zijn hart is geraakt door mijn verdriet. Als de dagen zo vermoeiend zijn en de nachten zo lang duren, dan weet ik dat mijn Heiland voor mij zorgt. Hij is met mij begaan." Die eenvoudige woorden gaven precies de essentie weer van het probleem waar ik al weken mee worstelde en de waarheid ervan had een genezende kracht die ver uitging boven alle medicijnen, die me werden gegeven. "Maar wij zien Jezus, die voor een korte tijd beneden de engelen, gesteld was vanwege het lijden des doods, opdat Hij door de genade Gods voor een ieder de dood zou smaken, met heerlijkheid en eer gekroond. Want het voegde Hem, om wie en door wie alle dingen bestaan, dat Hij om vele zonen tot heerlijkheid te brengen, de Leidsman hunner behoudenis door lijden heen zou volmaken" —Hebr. 2:9-10 "Andere goden waren sterk, U was zwak; zij zaten te paard, u strompelde naar een troon. Maar alleen Uw wonden hebben iets te zeggen tegen onze wonden. Geen andere god heeft wonden, alleen U." —Edward Shillito in het gedicht "Jesus of the Scars" 
"Het gebeurt vaak dat het kruis het krachtigste op ons inwerkt wanneer we gedeukt en kapot zijn. De wonden van Christus worden zo Zijn geloofsbrieven. De wereld vindt dit belachelijk, maar wij zijn overtuigd van Gods liefde door de wonden van Christus." —D. A. Carson in "How Long, O Lord?" 
"Op zich zelf brengt lijden geen goeds voort, maar als we het zien als iets tussen God en ons, dan krijgt het betekenis. Lijden wordt een daad van geloof als het verankerd is in het kruis van Jezus. Het kruis opnemen is een handeling. Het is de plaats waar een krachtsoverdracht plaats vindt tussen God en ons." —Joni Eareckson Tada in "When God Weeps: Why Our Sufferings Matter to the Almighty" (Als God huilt: Waarom ons lijden de Almachtige ter harte gaat)
"Hoe zou je in een wereld van pijn een God kunnen aanbidden, die immuun voor lijden is? Ik ben vaak in Boeddhistische tempels geweest in meerdere Aziatische landen en ik stond respectvol voor het beeld van Boeddha, zijn gekruiste benen, zijn armen over de borst, zijn ogen gesloten, een vleug van een glimlach om zijn mond, een afwezige blik op zijn gezicht, onthecht van de doodsnood van de wereld. Maar telkens weer keerde ik na een tijdje mijn blik van hem af en in mijn verbeelding richtte ik me dan tot die eenzame, verwrongen, gekwelde figuur aan het kruis, nagels door handen en voeten, met zijn gegeselde rug, met zijn verwrongen ledematen, met zijn voorhoofd bloedend van de doornenkroon, zijn droge mond en zijn grote dorst, die gedompeld was in die Godverlaten duisternis. Dat is mijn God! Hij legde zijn afstandelijkheid af, zijn imuniteit voor pijn. Hij ging onze wereld binnen, een wereld van vlees en bloed, tranen en dood. Hij leed voor ons. Ons lijden konden we beter aan in het licht van Zijn lijden. Nog steeds blijft er dat vraagteken met betrekking tot menselijk lijden, maar het krijgt een ander stempel, het teken van het kruis , dat Goddelijk lijden symboliseert." —John R.W. Stott in "The Cross of Christ"
Vragen die hiermee te maken hebben
Vertaler: Josine Auteur: Daryl E. Witmer of AIIA Institute. De auteur heeft nog meer te zeggen over het onderwerp lijden in zijn boek Passing Showers, verkrijgbaar bij AIIA Institute. Copyright © 2001, AIIA Institute, All Rights Reserved - behalve als beschreven in de bijlage “Usage and Copyright” die toestemming geeft aan gebruikers van ChristianAnswers.Net om deze bladzij te gebruiken voor thuis, persoonlijk getuigenis, kerken en scholen.
ChristianAnswers.Net/dutch |
